W liczbie pojedynczej i w ostatniej osobie liczby mnogiej czasowników regularnych I grupy słyszymy zawsze ten sam dźwięk; pierwsza osoba liczby mnogiej kończy się zawsze na – [ons], a druga na – [ez]. Dotyczy to wszystkich czasowników odmienianych w czasie teraźniejszym. Bardzo często w języku mówionym zamiast "nous" (my) używa się formy bezosobowej "on", np.: on fait, (robi się), on travaille (pracuje się ....).

• Forma przecząca czasowników jest prosta: ne + czasownik + pas, na przykład: je ne parle pas, tu ne viens pas, lecz w języku potocznym "ne" jest często pomijane.
• Czasy: wyróżniamy czasy proste (présent, imparfait, futur simple, passé simple) i czasy złożone (passé composé, plus-que-parfait, futur antérieur). Najczęściej używanym czasem przeszłym jest passé composé (np. j'ai parlé = mówiłem, tu as mangé = zjadłeś, il est arrivé = przyjechał).

Czasy złożone łatwo rozpoznać, gdyż zawierają czasowniki posiłkowe: "avoir" (mieć) lub "être" (być)
Oto ich odmiana :

AVOIR : mieć	ETRE : być
j'ai tu as il, elle, (on) a nous avons vous avez ils, elles ont	je suis tu es il, elle, (on) est nous sommes vous êtes ils, elles sont

Przykłady czasów złożonych : j'ai parlé, j'avais parlé, j'aurai parlé.
Czas przyszły futur simple łatwo rozpoznać, gdyż tworzony jest na bazie bezokolicznika, na przykład: je parlerai, je finirai, je comprendrai...