Porozumiewać się to znaczy rozumieć i mówić. Dlaczego uczyć się jednego bez jednoczesnego uczenia się drugiego ? Oczywiście, jeśli ktoś ma dużo wolnego czasu, to może równolegle uczyć się tych dwóch umiejętności, pod warunkiem jednak, że podwoi swe wysiłki. Nie wolno jednak zapominać, że zupełnie inne czynniki psychofizyczne dochodzą do głosu kiedy słuchamy i kiedy mówimy. Prawdą jest, że osiągamy często lepsze wyniki, gdy nie łapiemy jednocześnie dwóch srok za ogon: dobrze jest nauczyć się najpierw słuchać, a następnie mówić.

Nie pomyśl tylko, że umiejętność rozumienia nie przyda ci się do niczego, kiedy będziesz chciał mówić. Wręcz przeciwnie: dobre rozumienie pozwoli ci wyłowić słowa lub wyrażenia, których będziesz mógł samodzielnie użyć w podobnej sytuacji.

Słuchanie uważane jest często za umiejętność bardziej bierną niż samo mówienie, bo nie daje poczucia działania. Jest to jednak mylne wyobrażenie, bo słuchanie wymaga czynnego zaangażowania. Słyszy się dźwięki, które się lepiej lub gorzej rozpoznaje i trzeba je przekształcić w pełne znaczeń słowa. Zakłada to konieczność ogarnięcia całości sytuacji i tematu rozmowy oraz nieustanne rejestrowanie nowych informacji przekazywanych przez naszego rozmówcę. Jest to czynność, która odbywa się w każdym momencie, ponieważ za każdym razem należy wyłapać wszystkie znaki słowne i inne, które pomogą zinterpretować to, co zostało powiedziane.